Vertrek!

4 juli 2018 - Mindo Valley, Ecuador

Om 04.30u gaat de wekker. We maken de kindjes wakker. Over een half uurtje zijn we onderweg naar Ecuador. Iedereen is een beetje zenuwachtig. Het is de eerste keer dat we met ons viertjes zo lang en zo ver op vakantie gaan. 

05.00u: We vertrekken met de auto richting Eindhoven Luchthaven. Daar zal een bus ons naar Schiphol brengen. 

10.00u: We zijn op tijd in het vliegtuig geraakt. Al bij al is het eerste deel van de reis vlot verlopen. Nu hopen dat de rest ook zo loopt. Onze kindjes zijn zich ondertussen aan het nestelen op hun plaatsen in de vlieger. Het TV-schermpje is snel ontdekt en ze ze willen liefst zo snel mogelijk een filmpje kijken. Met een lekstok in de mond stijgen we op. Niemand klaagt van druk in de oren. De films 'Trolls' leidt natuurlijk af. Voor we het weten, zijn ze er al met het middageten. Na het eten, raden we de kindjes aan om een dutje te doen omdat het toch een lange vlucht is (10u). Wonder boven wonder lukt dit behoorlijk goed. Drie uur later worden ze wakker en kunnen ze hun tweede filmpje beginnen. In een mum van tijd kunnen we gaan landen. Aangezien we net voor het landen last hadden van turbulentie, valt het landen de kindjes zwaar op de maag en moeten ze beide overgeven. Zo wit als een pannenkoek met vuile kleren stappen we uit het vliegtuig. Gelukkig waren we voorzien op reservekleren. 

Rond 15u plaatselijke tijd staan we buiten het vleigveld te wachten op onze taxi die ons naar Mindo zal brengen. Nog meer dan twee uur rijden over kronkelige bergweggetjes. Spannend. 

18u: Oef, we zijn er geraakt. De rit naar het mooie Mindo heeft veel van Sam en Free geëist. Free heeft zeker 5x moeten overgeven. Gelukkig blijft de moraal goed en is ze tussen de misselijke vlagen goed gezind. Ze vinden onze bungalow geweldig en staan te popelen om in het zwembad te springen. Zo gezegd zo gedaan. 

We eten snel iets in de lodge zelf, zodat we op tijd in ons bed kunnen. Om 20u zijn onze kindjes doodop. Logisch, als je bijna 21u onderweg bent geweest. 

Bart en ik kruipen er ook op tijd in. Nog steeds een beetje zenuwachtig voor wat de andere dagen ons zullen brengen, maar ook opgelucht dat we het eerste deel al goed doorgekomen zijn.